Seni bir ömürlük değil, bin ömürlük sever oldum..

Malta'daki kaçak geri geldi... Hem de tam zamanında...

Yarın evlilik yıldönümümüz. On iki senedir, her türlü kaprisime, manik depresif hallerime katlanan, kendi alışkanlıklarının 180 derece farklı boylamında yaşayan beni olduğum gibi kabul edebilen, beni hergün yine, yeniden sevebilen bir adam ile evliyim. İlk görüşte aşık olup, tanıdığım tanımadığım kim olursa olsun "Ben bu adamla evleneceğim" dediğim... Bana sarıldığında karnımda kelebekler uçuran, bana gözleri ile gülümsediğinde nefesimi kesen, canım cicim aylarını her gün yeniden yaşatan bir adamla.. Tabii sadece yaşatması yetmiyor, sizin de aynı oranda bunu yaşamanız ve bu duyguları karşılıklı olarak körükleyebilmeniz gerekiyor. Aşk emek istiyor, sabır istiyor.

Birbirimizi yediğimiz gün sayısı, toplam birlikteliğimizde ki bu toplamda belki iki aydır. Farklılıklarımızı masaya yatırıp, bunların bize bireysel açıdan zarar mı verdiğini, yoksa ilişkimizi geliştirip geliştirmediğini olgunca tartışmayı bana öğreten bu adam ile evlendikten sonra ölümden korkar oldum. Onunla yeteri kadar beraber olamayıp, ona doyamayacak olmaktan korkar oldum. Geceleri o uyurken, parmağımı yüzünde gezdirir, yüzünü beynime kazımaya çalışırım, olur da onu bir gün kaybederim korkusu ile. Yarım saatlik yola gidip sadece boynuna sarılıp, geri gelirim. Dualraım da değişti artık benim. Allah'a "Biliyorum istesen, biz öldükten sonra bizi diriltip tekrar bir araya getirebilirsin. Bunu bir düşünsen olmaz mı " diye sorar oldum. Ona doyabilmek adına Allah ile ömür pazarlığı yapar oldum..

Kısacası aşkım; Seni bir ömürlük sevmek yerine, her gün yine yeniden bin ömürlük sever oldum..

Nice nice yıllara