İşim gücüm yok....

Ekonomik krizin etkisi ile iki senedir part time calistigim isimden kovuldugumdan beri, uzerımde bır saskınlık var. Sevındım mi, uzuldum mu bir turlu anlayamadım. Beni sepetlediklerinden bu yana bir hafta geçti ve ben hala elimi ayağımı nereye sığdıracağıma karar veremedim. Gün oluyor, cebimde kalan son kırıntılarla Colombia'ya gidip macera peşine düşmek için planlar yapıyorum, gün oluyor apartman dairesinde açlıktan öleceğimi ve komşuların, cesedimden gelen kötü kokular sayesinde cesedimi bulacaklarını düşünerek panikliyorum. Ama içerisinde bulunduğum durumdan kurtulmak için biç bir b.k yaptığım da yok. Şu geçtiğimiz bir hafta işten ayrılmış ve bir avare olma şansını yakalamış olmanın verdiği heyecan ile manidepresif ruh hallerine büründüm. Gündüzleri geç saatte yataktan kalkıyor (Yaklaşık on senedir bunu yapmamıştım), televizyonun karsısında saatler gecırıyor, duş almak için banyoya gittigimde ise seyrettigim onca program arasından bır tanesını bıle hatırlamıyorum. Yıne de inatla neşeli olmaya devam ediyor, geceleri ise eger David ugramadıysa tek başıma yatagıma girdigimde, gözümün önüne gelen cesedimi nasıl bulacakları ile ilgili görüntüler ile boğuşuyorum. Kısa süre içerisinde toparlanmam gerek biliyorum. David bu durumun geçici olduğunu ve kendisinin her konuda bana yardımcı olmaktan çekinmeyeceğini bilmem gerektigini soylese de pek umurumda olmadı. Bir karar vermek gerek. Ya avare olmayı adam gibi ogrenecegım, ya da hemen bir iş bulacağım. Çünkü cebimdeki para suyunu elbet çekecek...